SAMPAI di rumah
malam tu, ayah belum lagi balik. Ada dinner katanya dengan Dato’ Sri Hamdan. Eloklah.
Dia terus ke bilik. Mandi dan terus
panjat katil. Tubuhnya letih. Tapi kenapa bibirnya tak letih
tersenyum.
Anehnya…
Kalau dengan
Haikal sebelum ni, tubuh dia akan jadi dua kali letih bila lelaki itu ajak
jumpa. Otak dia juga sama. Akan jadi tepu sepanjang masa. Musim luruh akan tiba dalam kepala. Disusuli musim dingin. Pahit yang sekadar pahit kopi tanpa gula,
akan menjadi sepahit hempedu.
Mereka lepak
bersama tak sampai dua jam pun. Tapi,
sepertinya dia telah kenal lelaki itu lama.
Atau terbalik. Nel yang kenal dia
lama.
“Dah lama awak
perhatikan saya?” tanya dia pada Nel
petang tadi.
Nel senyum. Dah cukup memberikan jawapan. Dian angguk.
Faham. Nak kata marah, jauh
sekali. Cuma, ada rasa malu
menerpa. Drama sebabak antara dia dan
Haikal tentu menjadi tatapan Nel.
“Habis tu,
kenapa tak pernah tegur saya?”
“Pernah
tegur. Empat lima kali tak…” Mata Nel
juling ke atas. Cuba mengingat. Betullah tu.
Lebih kurang. Selebihnya, dia
biarkan Adi hantar pesanan.
“Bila masa? Saya tak perasan pun…”
Nel senyum lagi. “Tak apa tak perasan sebelum ni. Sekarang dah tahu kan wujudnya seorang Nel
atas muka bumi ni…” Dia kenyit
mata.
“Lagipun, masa
tu kita bukan sesiapa. Awak hanya
customer dan saya pulak tukang bancuh kopi untuk awak. Setakat itu saja. Cuma, hari yang saya bagi kek free tu, itulah
kali pertama saya beranikan diri saya tegur.
Pun awak tak layan…” Tak semena
Nel ketawa.
Bukan apa…
menyembunyikan rasa canggung diri sendiri.
Bila diingat perangai tak semenggah begitu, rasa nak lempang diri sendiri. Berani ikut anak orang sampai ke butik baju
semata-mata dengan alasan nak bagi kek?
Huh… malahlah dia letak akal warasnya masa tu.
Loya!
Tidak dapat
tidak, Dian angguk setuju. Memang dia
akur, dia tak pernah pandang lelaki lain sebelum ini. Haikal sajalah dimatanya.
“Saya minta maaf
tentang hari tu…” pinta Dian. Tulus.
“Hari mana
tu?” Bukan buat-buat tak faham, tapi
memang tak tahu hari yang mana.
“Yang awak bagi
saya kek…” Pijar juga wajahnya bila
ingat perangai sendiri. Perasan cantik
sangat sampaikan dia kata Nel nak mengayat dia. Tengoklah hari ini. Dia rasa dia yang mengayat Nel.
“Kalau tentang
tu, saya okey aje. Tapi kan… awak
percaya tak kalau saya cakap itu kali pertama saya rasa wanita ini memang
diciptakan untuk menjadi penarik pada lelaki.
Macam ada magnet yang kuat pada awak sampaikan saya tertarik. Tak sedar, saya ikut awak. Kira macam unconscious behaviour la…” Nel sengih lebar.
Banyaklah kau
tingkah laku di bawah sedar konon.
Dian mahu
ketawa, tapi tak mampu. Dia senyum. Tapi, terasa kaku. Rasa bersalah. Pasti!
“Saya tahu saya
tak pernah angkat muka bila awak datang hantar order. Nak-nak hari awak bagi saya kek tu...” Ya, hari berdarah tu.
“Eh, bukan salah
awak. Jangan risau. Sesiapa pun akan layan saya macam awak kalau
tiba-tiba stranger datang nak buat baik.
Jadinya, jangan simpan rasa bersalah tu, okey. Ada masa saya rasa apa yang saya usahakan
hari tu berbaloi…”
“Berbaloi?”
“Ya. Awak tengoklah sekarang kita dekat mana.”
“Kita?” Dian menyoal.
Polos. Atau dia sebenarnya sukar
nak percaya yang dia sedang duduk di sisi lelaki lain yang dia baru kenal. Yang buat dia sangat selesa. Yang baut dia mahu bercerita tentang apa
saja.
“Awak dan
saya. Kita.” Jawapan Nel begitu meyakinkan.
“Saya selama ni
begitu tenggelam dalam dunia saya. Padahal,
dunia saya tu tak menarik pun.”
“Maksud tak
menarik tu?” soal Nel sedikit
berminat. Dian juga nampak dah mula
membuka ruang biarpun hanya muat sebelah tangan saja. Cukuplah dulu.
“Macam yang awak
pernah tengok dan dah tahu…” Malu juga
dia. Teringat kembali peristiwa Haikal
mencabut cincin tuning mereka, berkeping-keping rasa segan menindih muka.
“Saya mengaku,
saya intai awak masa tu. Well, awak regular customer. Tak
janggal dok sorang-sorang. Duduk minum
kopi panas awak tu, baca buku. Bila air
habis, awak tutup buku dan terus keluar.
Esok datang lagi. Rutin awak
sama. Saya dah boleh hafal…” beritahu Nel tersengih-sengih.
“Jadinya hari tu
saya terkejut awak datang dengan lelaki.
Saya dah agak itu tunang awak sebab cincin dekat jari manis awak tu,
terlalu menyerlah. Sampai saya
silaulah. Terpaksa pakai spek hitam…” gurau Nel.
Dian
mencebek. Mengada betullah Si Nel
ni.
“Tapi
itulah…” Senyuman lebar Nel tercantas
sedikit. Sudah pendek.
“Saya bukan
sesiapa. Cuma memerhati. Saya tahu awak ada masalah tersendiri yang
awak tak boleh nak cakap dekat sesiapa melainkan telan sendiri…”
“Saya tak ada
tempat mengadu, Encik Nel…” Mata Dian
dah mula berkaca.
“Ayah lebih
pilih untuk percayakan orang daripada anak sendiri. Mama pun tak mampu buat apa-apa. Saya faham situasi mama. Memang saya rasa saya sendiri dalam dunia ni. Saya tak ada kawan nak jadikan tempat
meluah…”
“Cik Ellllll,”
seru Nel panjang.
Dia letak
gelasnya di atas meja. Ditolak sedikit ke
depan dan menongkat siku atas meja.
Mencari sinar mata yang kembali malap.
Baru sekejap dia mampu gilap, tapi kini malap lagi.
“Awak salah
tu. Jangan cakap awak tak ada kawan
untuk dijadikan tempat mengadu.,” pujuk Nel lembut.
“Okey, macam
ni…” Nel tarik kaki kirinya dibawa ke
atas pangkin. Memandang pada Dian
sepenuhnya.
“…misal kata
awak ada kawan, berapa peratus awak boleh percaya yang dia akan bawa kelegaan
dalam dada awak lepas awak ceritakan segalanya?”
Dahi Dian
berkerut. Tak sempat nak jawab, Nel
bersuara lagi.
“Jangan salah
faham. Jangan fikir saya hasut awak
supaya tak berkawan. Berkawan ni
bagus. Tapi, biarlah kawan yang bila
kita pandang wajah dia, kita dengar suara dia… semua tu jadi salah satu usaha
untuk kita ke syurga. Lagipun, Cik El…
tak apalah awak tak ada kawan nak mengadu, tak apalah awak rasa sendiri dalam
dunia ni… janji awak yakin awak ada Tuhan.
Dialah sebaik tempat untuk awak mengadu, Cik El. Awak nak menangis, melutut, atau apa saja… di
depan DIA…” Jari telunjuk Nel
tegak.
“Tapi, setiap
manusia perlukan kawan, kan?” soal Dian.
Bukanlah dia tak
setuju dengan kata-kata Nel. Nasihat Nel
tepat dan padat. Dia cuma nak tempat
meluah. Seperti yang ada di depan dia
sekarang. Teman ketawa dan
menangis. Dia sentiasa keseorangan. Kiri kanannya, depan dan belakang… hanya
bayang-bayang semata-mata.
“Betul. Semua orang perlukan kawan…” Nel tidak meningkah. Yang benar, dia iyakan.
“Tapi awak kena
ingat, yang setia menemani awak selamanya adalah ketabahan dalam diri awak, Cik
El. Sampai masa kawan akan hilang,
sampai masa orang tua pun akan pergi.
Bila Allah kata, awak kena sendiri… tidak. Dia ada dengan awak dan Dia akan hantar
pengganti yang terbaik untuk temani awak, El…”
“Dan adakah
pengganti itu awak?”
Nel jongket
kening. Bahunya juga terangkat. Dia tak tahu.
Tak pasti. Tak boleh nak
cerap.
“Awak tahu tak,
mula-mula saya tengok awak… saya dapat rasa awak perlukan pertolongan. Anggap ajelah saya pertolongan yang Allah hantar
di saat awak memerlukan. Berkat
kesabaran awak selama ni…” jawab Nel
berlapik. Padahal, sejak hari pertama
menatap wajah Dian, dia mahu jadi pengganti itu.
Dia tak kisah
yang ke berapa. Janji, dia adalah yang
terakhir.
Dian
tunduk. Melurut birai cawan dengan
hujung jari telunjuknya. Pertolongan
apakah yang lelaki ini maksudkan? Dia
sendiri tak tahu dia perlukan pertolongan?
Selama ini, dia buat semuanya sendiri.
“Pertolongan apa
yang awak maksudkan tu, Encik Nel?”
“Tolong kasihkan
awak…”
Dian gigit
bibir. Dia pandang Nel lama dengan sinar
mata yang kembali nampak bergemerlapan.
“Saya harap awak
tak salah dengar. Bukan tolong
kasihankan awak. Tidak sama sekali. Tapi, tolong kasihkan awak. Beza, kan?”
Risau pulak dia Dian salah dengar.
Karang, dah berlaku salah faham.
“Awak ni memang
mulut manis, kan?” Dah lama dia nak
tanya Nel. Sejak kali pertama lelaki ini
kejar dia hari tu. Hari ni baru terluah.
“Kan dah cakap…
saya manis…” jawab Nel tersenyum
tipis.
“Jadinya, seluruh
jasad saya. Rambut sampai kaki. Semua manis…”
Dia kenyit mata. Sempat lagi
kenakan Dian.
Dian angguk
dengan bibir yang lebar ke tepi. Nak
ketawa pun ada. Nel benar-benar menjadi
ubat pada jiwa yang lelah. Lega sikit
hati dia.
“Awak tahu tak,
Encik Nel. Lelaki tu nama dia
Haikal. Saya bertunang dengan dia dah
dua tahun. Atas aturan ayah saya. Saya belajar terima dia. Tapi entahlah… dia masih rasa saya tak ikhlas
terima dia. Padahal saya sendiri tak
tahu nak tunjuk rasa ikhlas tu macam mana,” cerita Dian tanpa dipaksa.
“Ikhlas ni
adalah sesuatu yang perlu dia rasa, kan?
Bukan yang mampu saya tunjuk ikut kehendak dia. Betul tak?”
Mengingatkan
Haikal, sebal rasa hati. Sampai hari ni
ayah masih salahkan dia. Dia juga,
sampai hari ni tak dapat peluang untuk berterus-terang.
“Betul tu. Ikhlas ni, tiada siapa yang dapat ukur, Cik El. Diri sendiri pun tak dapat pastikan ikhlaskah
kita pada sesuatu perbuatan atau pertolongan itu. Ikhlas ni benda yang terlalu halus untuk kita
tapis. Hanya Allah yang tahu. Tapi, pada saya… dia tentu boleh rasa
keikhlasan awak andai awak betul-betul ikhlas.
Yang menjadi persoalan sekarang, adakah awak benar-benar ikhlas terima
dia?”
Bibir Dian herot
ke kiri dan kanan. Menimbang kata-kata
Nel yang selalu mematahkan hujah yang dia simpan di belakang gigi.
“Saya yakin saya
ikhlas…”
“Jangan bagi
jawapan hanya kerana awak yakin, Cik El.
Bagi jawapan apa yang hati awak rasa.
Paksaan? Bebanan? Atau Haikal tu satu ketentuan?” Bukan Nel nak persoalkan tentang apa yang
Dian beri sebagaijawapan, tapi dia mahu Dian nilai daripada sudut yang
lain.
Seketika, Dian
tidak bersuara. Dia hanya pandang wajah
tampan Nel. Mata redup itu begitu jarang
berkelip. Tapi, mata kuyu Nel jelas
tersenyum padanya.
“Saya yakin,”
tegasnya sekali lagi.
“Betul? Keyakinan awak tu berasas?” giat Nel.
Bukan dia nak ragu-ragu tapi dia nak Dian tahu, erti sebenar
keikhlasan.
“Awak rasa saya
tak ikhlas?” Dian pulangkan soalan. Lemas digasak.
Nel ukir senyum
senget. Cukup tajam.
“Keikhlasan awak
tu bukan pada saya, Cik El. Jadi saya
tak mungkin dapat rasa melainkan Haikal tu…”
“Jadi, awak nak
cakap saya tak ikhlas dan Haikal rasa saya tak ikhlas, sebab tu dia tinggalkan
saya?” Nada Dian sudah mula
berubah. Sudah terselit getar.
Takkanlah Nel
juga sama macam ayah.
“Cik El,” seru
Nel lembut.
“Saya tak tahu
urusan awak dengan Haikal. Atau boleh
saya panggil dia bekas tunang awak?”
Dian
menyepi. Walaupun kedengaran macam
sindiran, tapi itulah hakikatnya sekarang.
Haikal tu bekas tunang dia.
“Saya memang tak
tahu langsung. Tapi sekarang, saya dapat
rasa keikhlasan awak berkawan dengan saya.
Seperti saya kata, ikhlas ni hubungan hati antara pemberi dan
penerima. Selebihnya, Allah akan
tentukan nilai keikhlasan itu. Dan, awak
kata awak ikhlas untuk dia tapi dia tak dapat nak rasa… itu masalah dia. Apa nak kata, urusan hati manusia ni milik
masing-masing. Kita tak boleh kawalnya,
Cik El. Cukuplah awak rasa awak dah cuba
yang terbaik dan jangan bercakap tentang keikhlasan andai sampai sekarang awak
masih tak reda dengan segala ketentuan…”
nasihat Nel panjang.
“Maksudnya…”
“Maksud saya,
lepaskan semua beban dari dalam hati awak.
Awak berhak bahagia. Awak kena
hargai bahagia sendiri biarpun Haikal tak nak hargai…”
“Saya cuba,
Encik Nel… tapi ayah saya…” Bicara Dian
mati. Rasa seperti memburukkan ayah
sendiri pun ada.
“Saya dapat
agak, ayah awak mesti tak suka hubungan awak dengan Haikal putus, kan? Tambah pulak itu jodoh yang dia cari. Tapi, kena ingat… yang merancang itu kita –
manusia. “ Nel tepuk dada bidangnya
sekali.
“Yang menetapkan
itu bukan kita. Tapi, DIA…” Jari telunjuk Nel sekali lagi tegak ke atas.
Dian senyum
pahit. “Kalaulah ayah saya faham macam
tu…”
“Dia faham. Cuma ego seorang ayah. Biasalah… susah sikit nak terima. Dan susah nak terima itu menandakan dia
manusia biasa, Cik El. Awaklah yang kena
buat dia jadi insan luar biasa dengan terima ujian tu dengan menyebut nama
Allah sebaik saja ujian menimpa dan tak ramai yang mampu jadi luar biasa
tu. Saya pun harap awak turut jadi
antara yang luar biasa tu…” Mata Nel
mengerdip sekali menghantar keyakinan pada Dian.
“Awak manusia
biasa atau yang luar biasa tu?”
“Saya manusia
biasa aje, Cik El. Biasa yang sentiasa
berusaha untuk letak iman itu menjadi luar biasa dalam hidup saya. Tapi sekarang, makin susah…”
“Sebab?” Dada Dian berdebar dengan kata-kata Nel. Apatah lagi lelaki itu kekal tersenyum tipis
biarpun langsung tak memandang dia.
“Sebab Allah
hantar ujian lain pulak pada saya.”
Dahi Dian
berkerut. Tak faham.
Nel larikan anak
mata pada wajah Dian.
“Awak tahu kan…
ujian terbesar lelaki adalah wanita…”
“Awak jangan
cakap saya ni wanita tu?” duga Dian.
Tapi, Nel hanya
senyum tak berikan jawapan.
Entah kenapa, madu
yang Nel sering ceritakan itu, begitu menggoda rasa dalam hidupnya yang selama
ini hempedu.
No comments:
Post a Comment