TUHAN… apalah
yang aku jawab masa tu? Haih… tak
pasal-pasal dia dapat MC sehari.
Eloklah. Dia pun nak balik jenguk
orang tuanya. Orang tua yang masih sibuk
dengan dunia kerana ada anak keras kepala seperti dia.
Kerana itu dia
kata dia tak baik. Zahlia aje nampak dia
baik. Atau sebenarnya Zahlia tu terpaut
dengan wajahnya. Argh… bukan dia nak
perasan kacak pun, tapi kenyataan.
Rambut panjang berserabai pun ramai orang suka, sekarang kemas terpacak…
lagilah ramai.
Haih… Nel
beristighfar dalam hati. Teruk
betul. Dah jatuh ke riak dah. Dia tak baik pun. Dian aje yang anggap dia baik. Tapi, dia tak tipu. Dia cuba nak jadi baik.
“Pergi mana dah
tadi?” sindir abah.
Nel senyum
tipis. “Ada aje dekat sini.”
“Mengelamun aje abah
tengok kau ni…” Sejak sampai tadi, tak
sudah-sudah berangan. Nak mengait angan
ni senang, nak capai tu kena usaha. Haih
budak ni.
“Mana ada
mengelamun, yah,” nafi Nel perlahan.
“Abah tak kerja
ke?”
“Malas dah
aku. Kau ingat abah larat lagi ke? Ikut hati nak bergantung harap dekat anak
tapi apa nak kata, anak pun gaji tak seberapa…”
sindir abah sekali lagi.
Nel gigit
bibir. Hadoi… dia dah bagi lima
ratus. Cukuplah tu. Setakat yang dia mampu. Gaji dia berapalah sangat. Itupun hampir separuh gajinya. Belum lagi untuk umi.
“Abah nak Nel
bagi berapa sebulan?” soal Nel
sopan.
“Bukan nak duit
ringgit kau. Tapi, balik duduk
sini. Nak duduk sendiri walaupun rumah
orang tua dekat… membazir…”
“Nel kerja shift, bah. Ada masa tengah malam baru sampai rumah. Tak nak abah rasa tak selesa kalau Nel balik
lambat…”
“Banyaklah
alasan kau!” Geram sungguh dia dengan
budak sorang ni.
Zaman sekolah
dulu ligat. Suka melawan. Semua yang dia kata, dibantah keras. Sudahnya dia mengalah. Sekarang ni, walau dah berubah… tapi keras
itu tetap ada. Tegas sebenarnya.
“Nel kan nak
berdikari…”
“Berdikari
apanya dah nak masuk tiga puluh lima tahun, Nel?” Eh, umi dah menyampuk.
Nel garu
kepala. “Mi, relakslah…”
“Apa
relaks? Umi dengan abah ni dah umur
berapa? Kami ada Nel sorang aje. Nak dok jauh.
Tak kesian dekat umi dengan abah
ke?”
Sudah… umi buat
ayat sedih dah. Itulah propaganda umi
dan abah setiap kali dia balik. Buat dia
rasa nak gelak. Pandai berlakon. Dahlah comel.
Nel suap jambu batu ke mulut. Di
gigit kuat. Ujian ketahanan gigi.
“Nel tengah plan yang lagi baik untuk hidup Nel,
mi. Jangan risau, ya?” pujuknya sambil menghirup air yang umi baru
letak atas meja sebaik saja jambu dalam mulut masuk ke rengkung.
“Kita ni…
mereput berdua ajelah dalam rumah ni, Ana.”
“Itulah,
bang. Ana pun setuju. Ada anak sorang pun, nak berdikari…”
Drama bersambung
lagi. Episod berapa tak pasti. Yang boleh dia cerap, adalah siaran
ulangan. Nel hanya senyum memerhatikan gelagat
abah dan umi.
“Haa… tangan tu
kenapa?” sergah abah tiba-tiba.
“Oh, ni…” Nel tunjuk tangan yang merah. Mujurlah dia dah tahu nak rawat macam mana
kulit dia kalau kena air panas. Lagipun,
lecur biasa aje ni. Bukan jenis 1st
degree.
“Kena air panas
dekat tempat kerja…”
“Itulah… abah
suruh kerja lain, kau tak nak!” Ini yang
nak marah ni.
“Tak cukup satu
parut dekat tangan tu, nak tambah lagi satu?
Yang itu pun bawak mati…”
“Haa… inilah
untung ada parut, abah. Esok-esok
buatnya Nel hilang lepas tu hilang ingatan ke, cara mudah untuk umi dengan abah
cam adalah dengan parut ni…” Nel buat
lawak tapi abah dan umi nampak serius.
Hrmm… tak
kelakar gamaknya. Dia pandang parut lama
pada tangannya. Parut itu timbul. Nampak seperti anak lipan dengan kesan
jahitan.
“Ini parut
kesilapan, bah. Nel sayang parut
ni…” Benar begitu. Melihat pada parut itu, buat dia sedar dan
menjadi apa yang dia jadi sekarang.
Sejarah yang perit untuk dia kenang bila melibatkan maruah orang
tuanya.
“Habis tu, yang
kena air panas tu, parut apa pulak?”
“Ini parut
perjuangan…” Nel terus ketawa
kecil. Dia angguk sendiri bila
teringatkan apa yang dah jadi.
Memang ini parut
perjuangannya demi janji untuk bahagiakan seorang wanita yang dia belum tahu
adakah akan menjadi miliknya atau tidak.
Boleh jadi, dia hanya menjaga jodoh orang lain.
Abah dan umi
saling memandang. Renungan mereka penuh
syak. Melihatkan pada senyuman anak
teruna ni, sorang-sorang pulak tu. Dia
yakin memang ada sesuatu ni. Nel jarang
sasau macam ni.
“Entah-entah kau
terus kerja dekat situ sebab ada perempuan tak?
Itu yang tak nak tukar kerja tu?”
duga abah tiba-tiba.
Eh eh… boleh
pulak abah meneka dengan tepat kali ni.
Tapi, Nel sengih tanpa jawapan.
“Tengok cara dia
sengih tu, nampak gaya betullah, bang…” Hajah
Rohana kerling anaknya. Rasa macam
dugaan dia tepat. Umur Nel sekarang,
mesti kuat rasa nak berpasangan.
“Haa
eloklah. Kalau berkenan, pergi
minang. Abah tak suka kau berkawan lama
sangat. Lelaki dengan perempuan ni, mana
boleh berkawan. Ada aje yang bertanduk
tu dok hasut. Kahwin cepat…”
Dah hal kahwin
pulak…
Ni episod yang
baru shooting.
Tadi, suruh
tukar kerja. Lepas tu suruh pindah
balik. Ini, suruh kahwin.
“Satu-satulah, abah. Tunggu Nel stabil dulu… Nel kahwinlah. Lepas tu, Nel pindahlah balik…”
“Stabil apanya
lagi? Tak cukup stabil lagi ke?” Budak ni betullah tak reti nak
menghargai.
“Belum lagi, abah. Masih goyah…”
jawab Nel perlahan.
Ya, iman dalam
hatinya masih goyah. Masih tak
kukuh. Entahkan kuat untuk dia galas
tanggungjawab sebuah perkahwinan itu dia sendiri masih kurang pasti.
“Tapi, betul ke
sebab perempuan Nel kerja dekat situ?”
Tidak dapat nak lari daripada tajuk tu, Hajah Rohana menyoal. Teruja.
Nel ketawa.
Dia pandang wajah
abahnya. Mata tua itu juga nampak begitu
bercahaya. Dua-dua kemaruk nak
bermenantu.
“Nel kerja situ
kan sebab Nel suka. Tapi, satu hari tu
ada seorang wanita ni datang minum air dekat situ. Hampir setiap hari. Dia duduk sorang, baca buku, dengar
muzik. Tak toleh kiri kanan, langsung
tak peduli dunia luar. Hanya pentingkan
dunia dia sendiri…” Hai… bila ingat
kejadian malang tu, rasa simpatinya tumpah bertan-tan pada Dian.
“Dah tu? Nel pergi mengorat ke? Nel belanja dia minum?” Abah kemain menyoal. Tersengih-sengih.
Lupa dah topik
kerja dan suruh balik dok rumah. Ada
topik lagi penting yang mahu dibincangkan ni.
“Nel bagi dia
kek…”
“Lepas tu?” Hajah Rohana makin dekat.
“Dia tolak…”
“Habis tu, kau
tak kejar ke?” Giliran abah pula rapat.
“Kejar…”
“Itulah anak
jantan…” Wajah abah bangga.
“Nel kejar bagi
dia kek yang Nel bungkus. Lepas tu Nel
baliklah kerja semula…”
“Lorr… macam tu
aje? Senang sangat penamatnya…” Nada abah kecewa.
Nel ketawa.
“Itu baru
episode satu, abah. Ni tak masuk episode
dua lagi…”
Dua wajah yang
nampak kecewa itu, kembali disimbah harapan.
“Cer cite… cer
cite…”
Nel ledakkan
tawa. Tu dia abah. Baru lepas tengok cerita Hantu Kak Limah ke
apa.
“Tak lama lepas
tu, dia datang lagi. Dia ajak Nel borak
dengan dia. Lepas tu, dia datang lagi,
Nel ajak dia keluar dengan Nel. Lepas
tu, dia datang lagi, kami lepak aje dekat café.
Kalau dia busy, dia akan call Nel.
Ataupun whatsapp-whatsapp…”
“Lepas tu?”
“Dah
tamatttt…” Sengih Nel terukir
lebar. Seronok bila melihat wajah umi
dan abah sekali lagi frust.
“Kalau cerita
macam ni, tak payah buat bersiri. Sekali
tayang aje, kira tamat!” Membebel abah
dibuatnya.
“Eh, abah
ni. Itu yang setakat mana terjadi. Esoknya Nel tak tahu lagi. Dah jadi nanti, Nel ceritalah lagi. Dah jadi episode tiga…” Dia kenyit mata.
“Tapi apa yang
penting, umi tak nak banyak episode sangat.
Tak elok. Kalau dah berkenan,
terus pada penamat. Orang tak suka
tengok cerita meleret sangat,” pesan umi berlapik.
Nel angguk. Faham maksud umi. Dia sedang berusaha. Cuma, penggambarannya tak berapa mudah. Itu yang belum dia ceritakan pada orang
tuanya.
“Tapi, dia
cantik tak?”
“Haruslah. Mata Nel mata seni. Orang seni yang sentiasa kagumi ciptaan
Tuhannya…” Sekali lagi Nel ketawa.
Umi dan abah
juga. Tapi, tiba-tiba abah diam.
“Tapi, abah baru
ingat nak kenalkan Nel dengan yang abah kenal dekat ofis…”
“Cantik ke,
bah?”
“Huih…
mestilah. Mata orang seni.” Giliran abah pula loyar buruk. Tawa mereka berpadu tapi umi menggeleng tak
puas hati.
Anak dengan
bapak sama naik.
“Tapi, dah kau
ada orang lain dah. Tak payahlah. Lagipun, abah lupa dia dah bertunang….” Abah ledakkan tawa dapat kenakan anak
terunanya.
“Abah ni la
hai…” Nel geleng buat-buat tak puas hati.
“Haa… tapi kau
kena balik rumah. Selesaikan apa yang
patut dekat luar tu. Balik sini. Ini arahan.
Mandatori!” Abah siap tepuk
meja. Wajahnya tegas.
Terus bangkit
dan naik ke atas.
Eh… ingatkan dah
lepas isu balik rumah. Ada lagi.
Nel pandang
umi.
“Nel ni anak
derhaka, kan?”
“Takla.” Hajah Rohana menafi lembut. Dia senyum membalas sentuhan Nel.
“Cuma, dah
sampai masa kami nak bermanja dengan anak kami.
Rasanya Nel dah cukup pengalaman, kan?
Ada isteri nanti, pengalaman Nel akan hampir cukup.”
“Insyaallah,
umi.” Mata kuyu itu mengerdip
sekali.
Setuju untuk
menurut segala perintah dan kehendak abah dan umi.
"JUDI POKER | TOGEL ONLINE | TEMBAK IKAN | CASINO | JUDI BOLA | SEMUA LENGKAP HANYA DI : WWW.DEWALOTTO.ME
ReplyDeleteDAFTAR DAN BERMAIN BERSAMA 1 ID BISA MAIN SEMUA GAMES YUKK>> di add WA : +855 69312579 "