SAMPAI di rumah,
Dian terus henyak duduk di atas sofa.
Letihnya. Terkejar ke sana-sini
tapi sudahnya, Haji Nik tak nak sign. Rasa nak marah juga tapi apa nak kata, bukan
salah Haji Nik. Lagipun, Haji Nik adalah
bos yang terbaik selama ni. Boleh jadi
kerana kesihatan yang tak memuaskan, kerana itu Haji Nik nak lepaskan semua
kerja. Menjadikan kerja dia turut
tergendala.
“Penat?” Mama hulurkan segelas air putih.
Dian tegakkan
tubuh menyambut air. “Thanks, ma…”
“Tak siap lagi
ke design projek tu?”
“Dah siap…” jawab Dian perlahan. Birai gelas dibawa ke bibir. Diteguk hingga separuh gelas.
“…tapi tak boleh
submit lagi. Haji Nik tak sihat. Tadi, dah call
Haji Nik. Dia cakap, dia dah lepas
kuasa…”
“Habis tu, siapa
ambik alih?”
Bahu Dian
terjongket. Malas dia nak ambik tahu
buat masa sekarang. Esok lusa, adalah tu
pengganti yang duduk dalam bilik bos.
Biarlah… bukan dia yang
rugi.
“Ni terus balik,
tak jumpa Nel ke?” tanya mama
mengusik.
Bukan apa, wajah
Dian kelat sangat. Tak pernah-pernah Dian
masamkan wajah demi kerja. Tapi
kali ini, nampak Dian kecewa
sangat. Boleh jadi sebab Dian begitu
bersungguh dalam setiap tugas. Ini pun
dia tahu Dian tak berapa tidur kebelakangan ni.
Semuanya sebab nak siapkan kerja.
Dalam pada
masalah yang membelenggu, dalam diam Elina berterima kasih bila Nel muncul
dalam hidup Dian. Nampaklah ceria
sikit.
“Nel MC hari
ni.” Sebut tentang Nel, dia teringat
Haikal sama. Dian toleh separuh tubuh
pada mama.
“Haikal yang
cakap dekat ayah Dian jumpa Nel, ma…”
“Eh, mana Dian
tahu? Jangan main tuduh… tak baik…” Kot ya Dian memang tak suka dekat Haikal tu,
dia tak nak Dian menyerkap dalam kelabu.
Tak baik.
“Dian tak tuduh,
ma. Adi, yang kerja sekali dengan Nel tu
bagitahu. Haikal pergi serang Nel dekat
kafe. Habis tangan Nel kena air panas…”
“Ya Allah…” Elina tekup mulut. Terkejut.
Sampai tahap tu.
“Habis tu, Nel
tak report polis ke?”
“Report apa? Dia kata, bukan salah sesiapa. Haikal datang cari jawapan. Itu aje…”
“Jawapan apa
kalau dia yang tinggalkan Dian?” Meluat
sungguh mendengar nama Haikal ni.
“Lagipun, mama
tahulah keluarga Dato’ Seri Hamdan tu macam mana. Apa sangatlah Nel boleh buat dekat Haikal tu
bila keluarga Nel bukan sesiapa. Tapi
keluarga Haikal tu…” Dian matikan
kata. Dia tahu, mama dah faham apa yang
dia maksudkan.
“Itulah
dia. Tak retilah, ma. Ayah pulak asyik nampak baik Haikal tu
aje. Padahal dia tak tahu apa yang
Haikal kata dekat dia di belakang. Ikut
hati, nak aje Dian cakap dekat ayah tapi yang menjadi persoalan, nak ke ayah
percaya. Karang, lagi teruk ayah tu
marah Dian. Cakap Dian adakan
cerita…” cerita Dian terjuih-juih.
Hilang penat dia
bahana kerja. Lega boleh meluah dengan
mama.
“Kalau gitulah
keadaannya, mama memang rasa elok Dian ajak Nel datang rumah…”
Kata-kata mama
membawa Dian teringat kembali soalan Nel.
Dia pandang mama. Lama.
“Nak ajak
sekarang macam tak kena masa, mama. Mama
sendiri pun tahu Dian dengan ayah macam mana sekarang. Kami ni macam timing bomb dah. Tunggu masa aje ayah nak meletup pada
Dian. Gamaknya kalau Dian bawak Nel
datang rumah, ayah tu bukan jadi bom tangan dah, tapi dah bertukar jadi
nuklear. Nanti Dian akan buat Nel serba-salah. Mama pun mesti tersepit. Dian risau masa tu sabar Dian yang memang tak
berapa nak ada ni, terus kosong. Dian
masih sekat diri Dian daripada jadi anak yang tak guna, mama…” luah Dian agar mama faham.
Ikut hati dia
pun nak ajak Nel ke rumah. Lantaklah Nel
nak kata dia gelojoh sekalipun. Tapi,
sekarang dia hanya nampak itulah satu-satunya jalan untuk dia. Tapi, masanya masih belum sesuai. Setidak-tidaknya biarlah ayah reda
sikit. Cuma nak tunggu ayah reda tu
entah bila. BOleh jadi, tak reda buat
selama-lamanya melainkan dia kembali pada Haikal.
“Mama cuma nak
kenal dia. Dengar daripada Dian cerita
aje, mama makin teringin nak kenal dia.
Setidak-tidaknya, untuk mama kenal.
Bawak masa ayah tak ada pun tak apa.
Cukuplah mama sorang ada…” cadang
Elina. Dia memang dah sangat teruja nak
kenal lelaki yang mampu kembalikan senyuman pada bibir anaknya.
Setelah sekian
lama dia dan suaminya kawal Dian. Bukan
saja kehidupan malah senyuman Dian juga mereka kawal sebaik mungkin.
“Nel tak akan
setuju macam tu…” Mengikut penilaian dia
pada lelaki itu sejak mereka rapat, dia yakin Nel bukan jenis macam tu. Nel lelaki yang bertanggungjawab. Nel akan setuju untuk jumpa keluarganya tapi
dia yang bimbang Nel disakiti lagi.
Biarpun Nel
telah tegaskan. Untuk dia. Tak apa.
Masalahnya, dia yang tak boleh.
“Dah tu, macam
mana?” Elina nampak buntu.
“Kalau betul
mama nak jumpa dia, Dian bawa mama jumpa dia dekat tempat dia kerja hari minggu
ni. Nanti Dian tanya dia masuk kerja
pukul berapa. Sambil-sambil keluar
dengan mama. Kita pun dah lama tak
keluar sama-sama…”
Elina
senyum. Angguk.
“Tapi, ni mama
nak tanya. Mama nampak kunci kereta Dian
tergantung. Betul ke Dian tak nak pakai
dah kereta yang ayah bagi tu?”
Wajah yang baru
nak ceria mendung semula. Dian angguk
beberapa kali. Dia tekad dan
keputusannya itu tak boleh digugah.
Biarlah dia susah-susah sikit.
Bukan susah mana pun. Sekarang
ni, dia naik GrabCar. Kak Wati yang ajar
macam mana nak guna. Lagi senang. Tak pun nanti, dia akan belajar naik bas tak
pun pengangkutan awam yang lain.
“Dian berterima
kasih sebab mama dan ayah sediakan segala kemudahan untuk Dian sampai hari
ini. Dian dah mampu untuk ada kereta
sendiri kalau Dian nak. Tapi, biarlah
dulu. Dian seronok guna pengangkutan
awam. Lagipun, sesekali kalau terlelap,
taklah risau. Tapi minggu ni nak keluar
kita pakai kereta mamalah, ya?” Dian
peluk lengan Elina. Dia sengih
lebar.
“Haih… budak
bertuah ni. Iyalah…” Anak ini sudah beribah begitu tegas dengan keputusan
sendiri dan selagi keputusan itu tak memudaratkan, dia akan terus mendoakan dan
menyokong.
“Satu lagi mama
nak tanya…”
“Haiii… banyak
betul soalan mama…”
“Nel ada cakap
bila dia nak pinang Dian, tak?” Senyuman Elina kembang.
Teruja.
“Mamaaaaa…” Dian buat muka.
“Kan dah
cakap. Awal lagi. Bagi masa…”
Padahal, Nel pernah ajukan soalan bermaksud begitu. Biarpun tidak secara langsung tapi maksudnya
sama.
Jadi orang gaji
atau teman tidur?
“Awal
apanya? Kalau kata nak kenal-kenal, selagi
tak hidup berdua memang tak kenal sepenuhnya.
Tengoklah Dian dengan Haikal. Dua
tahun tak jamin apa-apa. Mama lagi suka
kalau Dian dan Nel buat keputusan cepat-cepat…”
“Mama bukan tak
tahu. Kan Dian dah cakap kenapa. Bagi kami masa. Tapi, sebenarnya Nel ada tanya…”
“Hah?” Mata Elina membulat.
“Kenapa tak
mengaku awal-awal?” Dia tepuk tangan
Dian. Geram sungguh. Bila ditanya tak jawab terus. Nak rahsia-rahsia pulak.
“Habis tu, apa
yang Dian jawab?”
Senyuman Dian
terukir tawar.
Entahlah. Dia masih tak pasti.
No comments:
Post a Comment