SEJAK tadi, mata
Zahlia tak lepas memandang Nel. Wajahnya
masam. Andai dapat disukat, rasanya
lebih masam daripada cuka. Air yang Nel
hidang langsung tak disentuh. Lelaki ini
tak pernah berubah. Setiap tingkahnya
penuh karisma. Penuh gaya biarpun hanya
sedang mencuci cawan kotor.
“Lia nak cakap
apa?” soal Nel. Rimaslah dia Zahlia sejak tadi dok pandang
dia.
“Lia rindu
Nel…”
“Hah?” Rasa nak ketawa aje. Tapi, apa nak kata, Zahlia masih muda. Darah mudah menggelegak.
“Macam mana
tempat kerja baru? Mesti seronok,
kan?”
“Biasa aje…” Zahlia tahu Nel tukar tajuk. Tukar haluan perbualan mereka.
“Hey, mestilah
seronok. Kat kafe ni penat. Sekarang dah ofis hour, malam ada masa rehat…”
Zahlia tak bagi
tindakbalas. Dia hanya terus
memerhatikan Nel. Wajah tenang itu tak
pernah berkocak riaknya.
“Nel tahu kan
Lia umur berapa sekarang?”
“Dua puluh enam…” Muda belia lagi.
“Nel rasa Lia
dah sesuai ke belum jadi isteri?”
“Itu terserah
dekat Lia. Lia tuan punya badan yang nak
galas tanggungjawab tu…” Nel tetap jawab
walaupun dia dah mula tak sedap hati.
“Lia tanya Nel
sebab Lia…”
Nel diam. Dia dah dapat agak. Tapi, biarlah Zahlia yang teruskan
bicara. Apapun, dia tetap dengan
pendiriannya.
“Lia dah cakap
dekat papa nak nikah dengan Nel…”
Ingatkan Nel
terkejut, sebaliknya lelaki itu hanya guriskan senyum tipis. Melarikan pandangan ke lain.
“Lia tahu tak
apa maksud sebuah pernikahan ni?”
Zahlia
angguk. “Kita hidup sebagai suami
isteri, bawah satu bumbung, saling mencintai… saling jaga…”
“Itu aje?” Nel menggeleng kecil. Senangnya Zahlia define maksud sebuah perkahwinan.
Sedangkan dia,
bila berbicara tentang tanggungjawab… hati dan jiwanya serasa kecut. Bagai tak mampu nak galas tanggungjawab
sehebat itu.
Zahlia kerut
dahi.
“Tanggungjawab
dia besar, Lia. Kalau saya tak bagi Lia
kerja, Lia nak ke berhenti kerja? Saya
nak isteri saya ada dekat rumah. Jaga
makan pakai saya. Jaga rumahtangga. Bantu saya didik anak-anak. Urusan rezeki, serah pada saya. Biar saya berusaha kerah tenaga saya selagi
terdaya. Tak kisahlah apa yang saya bagi
setakat termampu, saya nak dia terima segalanya dengan rasa syukur dan nak dia
tahu, saya dah usaha yang terbaik mengikut kemampuan saya untuk beri kebahagian
pada dia. Bahagia, Lia… bukan kemewahan.”
“Ya, Lia faham
tu. Tapi, tidak ke kalau isteri kerja
setidak-tidaknya dapat bantu suami?” Nel
ni cakap zaman apa nak isteri duduk rumah?
Orang lain semua nak isteri bekerja.
“Orang lain,
mungkin. Tapi, saya memang harap isteri
saya duduk rumah. Sebab dekat rumah pun,
dia sendiri akan banyak kerja. Itu
ini. Ini bila kerja, mungkin dah penat
dekat tempat kerja, balik nak uruskan rumah tangga lagi. Saya kesian dekat isteri saya nanti. Tapi, jangan salah faham. Tak salah isteri kerja dengan niat untuk
bantu suami bantu keluarga. Cuma saya
nak isteri saya duduk rumah. Tugas dia
nanti akan jadi lebih berat daripada saya kalau nak dikira…” beritahu Nel
perlahan.
Walaupun dia
tahu, riak wajah Zahlia dah jelas menyatakan yang wanita ini tak boleh nak
terima pendapatnya.
“Ini pendapat
saya. Pendapat boleh disanggah kalau tak
setuju. Saya tak ada masalah…” Tambah Nel tiba-tiba.
Zahlia hela
nafas panjang. Jujurnya, dia memang tak
sependapat dengan Nel. Entah-entah Nel
risau dia tak reti jaga diri kalau kata bekerja dekat luar? Atau dia akan abaikan rumah tangga?
“Kalau kata Lia
kerja pun, Lia janji Lia tak akan abaikan rumah tangga Lia. Lia akan bahagikan masa…”
Tiba-tiba Nel
ketawa kecil. Dah cakap dah, Zahlia
memang tak faham.
“Lia dah salah
faham ni. Saya tak cakap Lia tak reti
bagi masa atau tak reti jaga rumahtangga.
Itu urusan Lia tapi saya dah jelaskan tadi, saya kesian dekat isteri
saya nanti. Itu aje. Lagipun, saya yakin saya masih mampu. Esok-esok kalau dah tak berdaya nak berjalan,
itu dah cerita lain…”
“Tapi, apa guna kalau Lia belajar tinggi untuk
berhenti kerja? Lagipun, dengan kerja
Nel sekarang, mana kita mampu…” Lidah Zahlia
mati di situ. Dia terlepas kata. Dia tak patut ungkit kerja Nel.
Nel kerutkan
dahi. Nak marah? Tidaklah.
Apa yang Zahlia katakan, itu kebenaran.
Sebab itu dia sejak awal tolak Zahlia.
Dia sedar diri dan dia tahu macam mana kehendak Zahlia. Bukan dia orangnya. Lagipun, tak payah nak yakin. Dia dah tegaskan dia tak akan pilih
Zahlia. Dah perempuan ni macam yakin
sangat, kenapa. Haih… Nak aje dia cakap
macam tu tapi malas nak panjangkan hal.
Apa yang pasti,
dia bersyukur bila Zahlia nampak siapa dirinya yang memang tak mampu untuk
penuhi keinginan perempuan ini dan Zahlia tak mungkin dapat berjalan bersamanya. Dengan hayunan kaki yang seiring.
Melihatkan wajah
Nel, lelaki itu masih tiada riak marah.
Sebaliknya, hanya senyuman saja terus mekar.
“Kalau macam tu
kata Lia, Lia dah ada jawapannya. Tak
perlu saya terangkan lagi.” Nel terus
bangkit dan baru hendak masuk ke belakang kaunter, wajah Dian muncul di depan
mata.
Terkebil-kebil
memandang dia dan Zahlia.
LIUR yang
ditelan tak dapat merawat resah. Baru
nak berbunga tapi dah layu. Terkejut
juga dia bila tiba di kafe tadi, nampak Nel serius bersembang dengan seorang
perempuan. Dia hanya memerhati untuk
sepuluh minit hinggalah Nel bangkit dan melihatnya.
Dia sendiri
kaku. Rasa macam salah timing. Dia ingat
Nel cakap nak jumpa kawan. Kawan
perempuan ke? Berapa ramai kawan
perempuan yang Nel ada?
“Oh awak ni dah
ada awek, tak cakap pun dekat saya, kan?”
tanya Dian buat-buat ceria. Cuba
hidupkan suasana yang dirasakan mati langsung.
“Dia pernah part-time dekat sini. Adi pun kenal…” Jawapan Nel, mendatar.
“Tapi, nampak
macam dia lebih kenal awak?”
Dian
cemburu. Nel dapat rasa itu. Eloklah kalau cemburu. Cemburu tak apa tapi jangan tuduh dia
bukan-bukan.
“Dia macam
adik. Hak dia nak kenal saya lebih atau
tidak. Tapi, saya tetap hadkan diri saya
untuk kenal orang lebih-lebih…”
“Maksudnya?”
“Saya tak akan bagi
harapan pada sesiapa. Tambah pulak orang
tu memang saya anggap kawan. Setakat itu
saja. Saya tak akan pernah berlebih…”
“Tapi, saya
nampak dia macam serius…”
“Told ya… itu hak dia. Hati dia… dialah yang kena pandai kawal. Saya tak janji apa-apa. Sejak awal saya dah cakap,” cantas Nel.
Nadanya
kedengaran tegas dan keras.
Bibir Dian
terkunci seketika. Pertama kali nampak
Nel benar-benar serius. Sempat dia
kerling Adi yang sedang tersenyum. Jam
dah menginjak ke angka enam setengah petang.
Tangkai cawan diangkat hingga ke bibir.
Disisip perlahan saki baki yang tinggal.
“Saya dah habis
minum…” Dian senyum tawar. Dia dah sedia nak berlalu. Rasa macam pelik bila lain yang dirancang
lain yang jadi.
Kalau awal-awal
Nel cakap kawan tu adalah perempuan, dia pasti tak datang. Ini, seperti meninggalkan satu titik hitam
pula pada persahabatan dia dan Nel.
Nel turut
bangkit bila Dian sudah berdiri tegak.
“Semalam saya
dah ponteng, hari ni saya tak boleh ponteng lagi walaupun untuk awak, Cik El…” Nel sengih mahu mengusik gadis itu tapi
senyum Dian masih nampak kaku.
“Cik El,”
panggil Nel bila Dian hanya sekadar berlalu begitu saja.
“Awak dengar kan,
kata-kata Zahlia pada saya tadi?” tanya
Nel jujur bila Dian menoleh.
Kepala Dian
jatuh. Dia dengar jelas bila Zahlia
bandingkan kerja Nel.
“Awak rasa benda
sama ke?” Nel menduga.
Dian tak jadi
berlalu. Dia menoleh semula pada
Nel. Menapak ke depan beberapa
tapak. Kini, berdiri di depan Nel dengan
jarak dua langkah saja.
“Tak apa awak
nak saya berhenti kerja pun. Tapi, awak
tak boleh minta saya berhenti daripada terus berharap pada awak, Encik Nel,”
jawab Dian dan dia terus saja berlalu.
Dan, kata-kata Dian
terasa manis betul pada pendengarannya walaupun wajah itu berlalu dalam
senyuman pahit.
Tuhan… kenapalah
dia berkeras dengan Dian tadi. Dia tak
sengaja. Dia mahu tegaskan yang dia
tiada apa dengan Zahlia.
Itu saja.
Nice bllog thanks for posting
ReplyDelete