SESEKALI dia
senyum pada Nel yang sedikit berjarak.
Telefon masih lagi melekap ke telinga.
Suara dan pesanan mama masih gagah masuk ke pendengaran.
“Ya, mama. Dian jaga diri. Alaa… bukan Dian tak pernah balik lewat. Dian nak pusing-pusing cari barang
kejap…”
“Ya, mama
tahu. Cuma risau bila ayah balik tengok Dian
tak balik lagi. Dian tahulah ayah tu
sekarang macam mana…”
“Mama cakaplah
dengan dia, Dian keluar dengan Nel.
Senang. Lagipun memang betul apa Dian
keluar dengan dia ni.” Malaslah nak
mencipta alasan. Memberi pembohongan
pada mama.
Bukan boleh
kira. Haikal tu ramai kaki. Buatnya ada salah sorang nampak dia dengan
Nel, sampai ke telinga Haikal… lepas tu mendarat pada gegendang telinga ayah…
lagi pedih telinga dia nanti.
“Okey, ma. Tren dah sampai ni…” Talian diputuskan.
Dia terus dekati
Nel. “Kita nak gi mana?” Tadi, dia pun tak tahu Nel beli tiket untuk
ke mana. Dia ikut ajelah dah alang-alang
Nel tekad ponteng kerja. Dia tak hasut
ya.
“KL Sentral
aje…”
“Lor, ingatkan
manalah tadi…” Dian kedengaran
keceaw.
“Hai…” Nel toleh pada Dian sebaik saja mereka
sama-sama masuk ke dalam perut monorel. Mengeluh kecewa nampaknya.
“Awak ingat saya
nak bawa awak bercuti dekat awan biru ke apa?”
Nel ketawa dengan gurauan sendiri bila Dian tarik muka.
Rasanya, Dian
tarik muka lebih indah dipandang jika nak dibandingkan dengan wajah yang begitu
sarat dengan kesedihan dan kepahitan.
“Cukuplah tu
dulu. Tak kan awak ingat saya nak bawak
awak ke dalam hati saya pulak?” seloroh
Nel dengan senyuman tipis.
“Ish awak
ni…” Dian kerut kening. Rona wajahnya telah berubah. Bahang tiba-tiba.
“Saya tak cakap
gitu pun, kan?” Wajah merajuk.
Nel tahan tawa
tapi dia biarkan saja. Sesekali dia kerling
Dian yang memandang terus ke depan.
“Pernah naik public transport?”
“Dah lama tak
naik…” jawab Dian jujur.
“Ini pun lepas
tiga belas tahun tak?”
“Wah… memang
daripada zaman sekolah dah pakai kereta ke apa?
Tak pun jangan cakap awak ada driver?” telah Nel.
Dia tekup mulut dengan mata yang bulat.
Sengaja dia buat wajah terkejut.
“Saya sekolah
asrama penuh daripada tingkatan satu sampailah habis SPM. Bila-bila nak keluar, saya akan cakap dengan
orang tua saya. Diorang akan hantar
driver. Macam tu jugak kalau saya nak
balik rumah atau nak balik semua ke asrama.
Lepas masuk universiti, ayah bagi kereta dengan driver sekali…” Dia ingat lagi. Masa tu ayah dah berjaya. Dengan bantuan Dato’ Seri Hamdan yang
pastinya. Bapak pada Si Haikal.
Dia berkeras nak
dok asrama. Ayah terpaksa mengalah
biarpun pada mulanya tak setuju. Bila
dia nak balik rumah, ayah pasti sediakan sebuah kereta siap dengan driver dan
kerana tak nak ada driverlah, dia pilih untuk memandu sendiri sekarang ni. Tidaklah nampak macam puteri sangat.
“Cik El?” panggil Nel.
Jauh tu mengelamun. Mana lagilah Dian
terbang ni.
“Ya?” sahut Dian menoleh pada Nel. Terkebil-kebil pada lelaki yang sedang ukir
senyum itu.
“Mana lagi awak
sampai ni? Mana awak pergi? Padahal saya ada dekat awak…” ujar Nel separuh berbisik.
Dian telan
liur. Dia ketap bibir. Nel ni bergurau… rasa nak terduduk
dibuatnya. Sendi dia mudah betul lemah
dengan Nel ni. Haih…
“Eh, Times
Squarelah. Lama saya tak datang,” ujar Dian
sebaik saja pintu monorel ternganga lebar di stesen Imbi.
Orang ramai
berpusu masuk. Kakinya terkebelakang
beberapa tapak hingga dia rasa bahunya ditahan oleh orang. Dia langut pandang. Nel sedang menahan bahunya. Andai tidak, dia pasti dah terduduk.
Pintu monorel
terkatup rapat. Dian telan liur. Bila dah lama tak rasa naik pengangkutan
awam, dan kena berhimpit pulak… dia benar-benar tak selesa.
“Cik El…” panggil Nel berbisik.
“Erm…”
“Sini…” Lengan Dian ditarik. Dibiarkan tubuh gadis itu berdiri di tepi
dinding. Dia nampak Dian tak selesa bila
mula berhimpit dengan lelaki.
Nel bertongkat
kedua belah tangannya pada dinding monorel.
Mengepung Dian di tengah-tengah dengan jarak yang agak selesa untuk
wanita ini. Dia bukan nak mengambil
kesempatan tapi kerana dia tahu Dian tak selesa.
Saat ini, wanita
ini sedang memandangnya tapi wajah yang ada di bawah dagu dia itu, langsung tak
dipandang.
“Encik
Nel…”
“Ya…” Mata Nel tunduk sedikit.
Tapi, dahi dia
berkerut. Mata Dian sedang berair.
“Kenapa?”
Terus Dian
tunduk. Menggeleng kecil. Nel ukir senyum. Manjanya la hai… kata pernah dok asrama. Biasa budak-budak boarding school ni tabah
dan kental.
“Nak makan
aiskrim lagi tak?” tanya Nel tiba-tiba.
“Kan dah cakap saya
tak suka manis…” Dian serak.
Nel dah
agak. Dian pasti teringat perkara pahit
lagi. Yang dia sendiri tak tahu dan
masih terlalu awal untuk dia tanya.
“Tapi, awak suka
saya…” balas Nel akhirnya.
Dian angkat
pandangan. Apa pulak kaitan suka Nel
dengan aiskrim.
“Awak bukan
aiskrim…”
“Saya tak kata
saya aiskrim. Tapi, saya manis…” Mata dikenyit.
Dian gigit bibir
bawah. Menahan tawa. Hilang resah dalam hatinya. Jujurnya, hatinya tersentuh dengan cara Nel
menjaganya.
“Ikut hati saya,
saya memang nak ketawa kuat ni…”
“Eloklah. Saya suka awak gelak daripada awak terus
hilang dalam dunia yang entah ada orang temani awak atau tidak…” sahut Nel penuh makna tersirat.
Dia tak nak dah Dian
jauh tenggelam dalam memori yang menyakitkan.
“Encik
Nel…” Dian kehilangan kata.
Kening Nel
terjongket. Bertanya dalam diam. Tapi, sepatah kata pun tak terbit daripada
celah bibir comel itu melainkan Dian terus tunduk tak angkat kepala hinggalah
mereka sampai di hentian terakhir.
“Sini ada
aiskrim sedap…” ujar Nel sebaik saja
mereka melangkah masuk ke dalan NU Sentral.
“Aiskrim
lagi…” Dian buat muka.
Nel gelak. “Okey…okey… silap. Tapi, sungguh. Aiskrim dia sedap. Sangkaya nama kedai dia. Aiskrim kelapa…”
“Kelapa? Naaa…”
Dian geleng kepala tanda tak sudi.
“Okey. Kalau gitu, nak pergi mana? Tengok wayang?”
Kali ini juga Dian
menggeleng. “Pusing-pusing ajelah…”
“Nanti kaki
lenguh…”
Dian jongketkan
senyum. Dia kerling susuk tubuh Nel atas
bawah.
“Apa guna ada
pakwe gagah perkasa macam awak kalau tak boleh nak tampung saya nanti…” Terus dia menapak mendahului Nel.
Mendengarkan
kata-kata Dian, giliran Nel pula gigit bibir menahan ketawa. Boleh tahan melawan ni. Dia terus berlari anak mendekati Dian dan
berjalan seiring dengan langkah itu.
Setidak-tidaknya,
dia tak mahu biarkan wanita ini sendiri.
Andai satu hari dia tetap tak mampu berjalan beriringan, dia tetap mahu
mengatur langkah di belakang Dian. Bagi
memastikan… saat Dian toleh, Dian tak keseorangan. Ada seseorang yang sedang menanti.
Dia!
No comments:
Post a Comment