DIA lupa
langsung Nel cakap cuti hari ni. Bukan
cuti biasa tapi cuti sakit. Semuanya
kerana Haikal? Padanlah Nel tanya dia
sama ada dia okey atau tidak malam tadi.
Bila dia singgah ke kafe tengah hari tadi, terkejut bila Adi ceritakan tentang
Nel diserang oleh Haikal. Patutlah jugak
ayah mengamuk sakan.
Haih… rasa
bersalahnya pada Haikal sudah berganti rasa meluat. Nak aje dia call dan maki Haikal tapi malas dia nak kotorkan lidah dia kerana
lelaki seperti Haikal. Dian sandar tubuh
pada kerusi. Otak dia sedikit tersasar
daripada jajaran kerja yang perlu dia siapkan.
Dia capai
telefon, mahu dihubungi Nel tapi tak jadi bila pintu biliknya terkuak. Wajah Kak Wati manis tersenyum.
“Busy ke?”
Dian geleng. “Bos
ada, kak?” Sejak semalam dia cari bos,
tapi bos tak masuk. Apalah yang tak kena
dengan Haji Nik ni. Tak sihat
gamaknya.
“Bos cuti lagi
hari ni. Katanya tak sihat…”
“Iya ke?” Wajah Dian resah. Sikit lagi dia akan print lukisan ni. Dia
perlukan pengesahan segera daripada bos.
Ini perlu dihantar ke pelanggan hari ini jugak.
“Ni revised ke dua dah, Kak Wati. Kena hantar hari ni jugak. Macam mana ya nak mintak Haji Nik sign?”
Bingung seketika.
Nama Nel terus
hilang bila masalah kerja mengambil letak duduk dalam kepala.
“Ada apa-apa Kak
Wati boleh tolong ke?”
“Tak apa. Saya pun tahu Kak Wati pun sibuk…”
“Eh, report baru
siap. Itu ada masa jenguk jiran
sebelah. Tadi, dengar diorang dok
sembang pasal kerja tak selesai. Itu
datang nak tanya.”
“Err…” Dian tak tahu nak cakap mana. Risau menyusahkan satu hal. Kak Wati sendiri banyak kerja. Tapi…
“Boleh Kak Wati
call rumah Haji Nik. Saya bukan apa,
sebab Kak Wati orang paling lama dekat sini
Kak Wati dah kena keluarga Haji Nik.
Minta tanyakan dia. Kot-kot kita
boleh pergi rumah dia ke?” Serba-salah
Dian dibuatnya. Tapi, ini sajalah jalan
yang tinggal. Lagipun, Kak Wati kan
pembantu peribadi Haji Nik. Dah
biasa.
“Kalau macam tu,
Kak Wati call sekaranglah…”
“Terima kasih,
kak. Saya betul-betul hargai bantuan Kak
Wati” Risau dia. Macam mengganggu pun ya. Dahlah orang tu tak sihat. Nak dikacau lagi.
“Tak jadi
hallah. Dah memang kerja Kak Wati. Boleh kita sama-sama pergi jenguk Haji Nik
dah kata tak sihat…” Wanita empat puluhan itu senyum lebar. Senang dapat membantu.
Cawan kopi yang
masih berbaki suku itu dia pandang.
Haih… tak boleh fikir tentang Nel.
Dia kena siapkan kerja. Tapi,
baru nak berlalu ke mesin plotter,
telefon bimbitnya berbunyi.
Nel? Laju Dian menjawab.
“Tangan awak
macam mana?”
Aik… Nel pandang
telefonnya. Terkejut dengan soalan Dian.
“Mana awak
tahu?”
“Tengah hari
saya pergi kafe. Adi…”
“Haih… budak tu
lagi.” Nel tutup TV. Dia bangkit daripada sofa dan berlalu ke
pintu gelangsar yang ternganga lebar.
“Sikit aje. Dan, tentang apa yang dia cerita, benda dah
jadi, dah berlalu. Saya tak simpan dalam
hati langsung,” ujar Nel.
Dian lepas nafas
perlahan. Dia letak telefon atas
meja. Loudspeaker. Tangannya ligat
menekan setting pada mesin plotter.
“Awak kerja ke
tu?” tanya Nel. Bunyi macam printer aje bekerja.
“Yup. Tapi, kenapa tak cakap dekat saya Haikal datang
serang awak…”
“Eh, mana boleh
cakap dia serang, Cik Dian,” sangkal Nel dalam tawa kecil. Macam dia bertumbuk pulak dengan Haikal
tu.
“…dia datang
tanya. Saya jawab. Secara tak sengaja, air tu tumpah. Kena tangan saya. Baju dia pun kotor jugak sikit…” Dia tak nak burukkan lagi pendapat Dian
tentang Haikal.
Yang dah jadi
tu, biarkanlah.
“Dia nak
apa?”
“Dia syak kita
ada hubungan sulit,” jawab Nel jujur.
“Hah? Dia tu kan…”
Dian ketap rahang. Sekuat
hati. Geram tak terkata. Macam mana Haikal boleh gunakan cara keji
macam tu?
“Cik Elllllll”
panjang Nel menyeru. Tak nak Dian sumpah
seranah biarpun dalam hati.
“Benda tak
betul. Biarlah dia kata. Pandangan orang tak penting pada saya. Yang penting pandangan Tuhan pada kita. Orang tak tahu, tapi Allah maha tahu. Itu yang paling utama. Betul tak?”
“Ya, saya
tahu. Tapi kita kan hidup dalam
masyarakat…”
“Sejauh mana
kita mampu puaskan hati masyarakat, El?
Kita tak akan pernah mampu sebab masyarakat akan terus menilai dan
menghukum tanpa tanya kita. Awak tahu
tu, kan?”
Dian
senyum. “Ini kali kedua dah…” Tiba-tiba, Dada yang panas mula beransur
suam.
Kata-kata Nel
sentiasa menjadi titisan embunan pagi.
“Apa yang kali
kedua?” Eh eh tiba-tiba aje ni. Tadi kedengaran marah. Ini dah okey. Magik betul makhluk yang bernama perempuan
ni. Tuhan ciptakan dan disuntik dengan
pelbagai unsur di dalamnya.
“Kali kedua awak
panggil saya El…”
“Kan sejak kita
kawan ni saya memang panggil awak dengan nama tu…”
“Ya… tapi Cik
El. Tapi, dua kali dah saya dengar awak
panggil saya El…”
“Ya ke? El aje?
Bukan Cik El?”
Dian menggeleng
sendiri. Dia terus senyum. Butang butang print ditekan. Dia kembali duduk sementara lukisan bersaiz A1 itu
siap dicetak.
“Awak lagi suka
Cik El, atau El?”
“Saya suka mana
yang awak suka,” balas Dian bersahaja.
Kali ini,
giliran Nel pula ketawa. Boleh tahan
sekarang mematahkan setiap kata-katanya.
Kalau tidak, Dian lebih banyak diam.
“Mana awak
belajar ayat-ayat manis ni, Cik El?”
“Dengan orang
yang panggil saya Cik El. Saya assume
awak suka panggil saya Cik El, betul tak?”
“Hrmmm… dengar
macam manja aje…” jawab Nel.
“Nama tu, saya
guna sejak saya sekolah menengah. Kira
macam initial. Pernah saya minta orang
tua saya panggil saya tapi ayah kata, macam mana budak-budak tak ada
pendidikan. Sejak tu, tak ada siapa
panggil saya macam tu. Awak… awak orang
pertama setelah sekian lama…”
“Awak bagi saya
hak tu…” tambah Nel.
“Awak suka saya
panggil awak Cik El?”
“Hrmm… ya. Saya selesa mendengarnya…”
“Kalau gitu, apa
saja yang awak selesa, itu yang akan saya turutkan…” Bicara Nel biarpun perlahan dan separa
berbisik tapi kedengaran sangat serius.
Seperti dia
dapat rasakan kesepian wanita ini sejak dulu hingga hari ini. Entah dalam dunia macam mana Dian hidup
selama ini? Tanpa teman tanpa
sesiapa. Yang ada hanyalah ibu ayah yang
hanya tahu mengatur segalanya. Berbeza
benar dengan dia.
“Awak buat saya
rasa, saya sangat dihargai, Encik Nel…”
“Memang itu saya
nak. Saya memang nak hargai dan sedang
hargai awak. Akan hargai. Selamanya…”
akui Nel lagi.
Dian dapat
rasakan air matanya mula bergantungan pada alis. Kan dah cakap. Berbicara dengan Nel, yang asalnya
menggembirankan, boleh bertukar pada kepiluan sekelip mata. Bukan kerana sakit hati tapi kerana rasa
sakit di hati itu terubat.
“Hrmm… awak ni berapa
hari MC?”
“Dah rindu
ke?” Laju Nel menyoal. Dia tahu, Dian sedang sedih. Boleh jadi kerana kata-katanya.
Untuk kau tahu,
El… aku maksudkan setiap ayat dalam kata-kataku. Ia adalah luahan daripada lubuk hati yang
paling dalam. Hanya untukmu.
Dia nak luahkan
kata-katanya. Tapi, nanti mahu pengsan
terus budak ni. Nel ketawa sendiri. Kelakar betul.
“Saya tanya,
awak tanya… siapa nak jawab?” Sengaja Dian
pulangkan semula soalan Nel padanya sebelum ni.
Dia dan Nel…
kerap berbalas soalan dengan soalan.
Tapi, semua tu hanya membawa senyuman lebar pada bibir
masing-masing. Sedangkan dengan Haikal… Dian
pejam mata seketika. Fuh… tak nak fikir
lagi.
Nel ketawa. “Hari ni aje. Elok jugak MC.
Saya balik jenguk orang tua saya…”
“Eh, saya ingat
awak sebatang kara…” Mati-mati dia ingat
Nel anak yatim piatu.
“Serius awak
ingat saya yatim-piatu ke?” Macam tak
percaya pulak dengan tanggapan Dian padanya.
“Iyalah. Saya memang mati-mati ingat awak ni tak ada
orang tua dah tengok pada cara awak tu…”
Nel ketawa
sekali lagi. Kelakarlah Dian ni. Daripada manalah Dian boleh nampak dia anak
yatim-piatu ni?
“Saya memang tak
boleh nak fikir langsung, bahagian mana yang awak nampak saya ni anak
yatim-piatu sedangkan saya tak cakap apa-apa pun pasal keluarga saya. Rasanya sebelum ni saya cuma cakap saya
tinggal sendiri. Mak ayah saya sihat
lagi. Alhamdulillah. Tapi sekarang, diorang nak saya balik tinggal
sama-sama dengan diorang. Ayah dah tak
larat nak kerja. Itulah… anak jenis
apalah saya ni, kan?” tanya Nel.
Dia kerling pada
umi dan ayah yang sedang menonton TV.
Nak tidur sinilah malam ni. Tak
nak hampakan umi dan ayah.
“Saya cemburu
dengan awak, Encik Nel…” Tiba-tiba, suara
Dian sayu. Seperti menahan sebak yang
begitu ganas membadai hati.
“Kenapa
pulak?”
“Orang tua awak
nak awak balik. Tapi saya, ayah tu macam
tak suka saya tinggal situ lagi…”
“Tak baiklah
cakap gitu, Cik El. Kalau dia tak suka,
dia dah suruh awak keluar. Dia tak akan
tanya awak pergi mana, dengan siapa, balik pukul berapa. Sebab dia sayang, barulah dia bagi awak
kereta, tanya awak pergi mana, keluar dengan siapa. Cuma tentang Haikal tu… biasalah orang
tua. Dia nak anak dia hidup selesa. Lelaki itu perlu ada harta. Sedangkan Nabi pun dah pesan kalau nak cari
pasangan ni kita kena pandang empat perkara.
Hartanya, keturunan, paras rupa dan agamanya. Siapa nak tengok anak dia hidup melarat
dengan orang macam saya ni, kan?”
Dian telan
liur. Soalan Nel kali lepas, dia tak
bagi jawapan lagi. Sama ada jadi orang
gaji atau jadi teman tidur, dia faham maksud di sebaliknya.
“Saya tengok
Haikal macam ada semua tu. Tentang
agamanya, saya tak boleh nak hakimi.
Boleh jadi saya ni lagi jahat daripada Haikal…” sambung Nel agar Dian faham dan jelas tentang
perkara itu.
“By
the way, awak dah ada jawapan ke untuk soalan
saya tu, Cik El?”
“Soalan?” Dahi Dian berkerut. Cuba diingat soalan yang Nel maksudkan. Banyak sangat. Dia pun dah lupa.
“Atau awak dah
lupa?” Nel senyum segaris.
Dian menyepi
beberapa ketika. Kemudian dahinya
berkerut lebat. Ya, dia ingat. Nel nak dia jawab. Nel bagi dia masa.
“Saya rasa awak
pun…” Kata-kata Dian mati di situ bila
wajah Wati muncul di muka pintu biliknya.
Dia jauhkan telefon.
“Kenapa, Kak Wati?”
“Haji mintak call dia sekarang…”
Dian
angguk. “Encik Nel, saya ada kerja. Nanti saya call lagi…” Talian terus
mati.
Nel kerut
kening. Cuba membidik apa yang Dian nak
sampaikan tadi.
"JUDI POKER | TOGEL ONLINE | TEMBAK IKAN | CASINO | JUDI BOLA | SEMUA LENGKAP HANYA DI : WWW.DEWALOTTO.ME
ReplyDeleteDAFTAR DAN BERMAIN BERSAMA 1 ID BISA MAIN SEMUA GAMES YUKK>> di add WA : +855 69312579 "