LAMA Nel menanti
pemanggil bersuara. Dia sengaja diam
kerana dia tahu, Dian gugup. Ini pertama
kali wanita itu menghubunginya. Inipun
dia yang paksa Dian simpan nombor telefonnya.
Untuk kegunaan kecemasan.
“Ini saya…” Perlahan, dia mengakui.
“Saya tahu. Tapi, saya yakin saya cakap dekat awak,
telefon saya untuk waktu kecemasan.
Sekarang ni, apa kecemasan awak?”
Seperti biasa, Nel mana boleh tak menyakat.
“Awak
betul-betul maksudkan macam tu ke?”
“Ya, dah masa tu
awak tak nak walaupun saya bersungguh nak bagi…” Suaranya persis merajuk.
“Saya minta
maaf…”
“Hrm… kalau nak
saya maafkan, boleh saya tahu awak save nama saya apa dalam handphone
awak?”
“Eh, penting
ke?” Pelik pulak dengan syarat Nel.
“Penting untuk
saya…”
“Hrmm…
Nel?” beritahu Dian.
“Kenapa? Tak okey?”
Risau pulak Dian.
“For now, that’s
more than enough. Esok-esok, saya demand
lebih lagi…”
Barulah Dian
mengerti. Dia mencebek lebar bila baru
sedar, Nel sedang kenakan dia.
“Awak ni, suka
sakat saya…”
Nel ketawa. “Tapi, betul ni. Awak ada kecemasan ke apa? Tersadai dekat mana-mana ke? Saya pergi jemput naik LRT, boleh?”
“Memang
kecemasan. Kecemasan saya tu, sebab
teringat dekat awak sangat. Otak saya
rasa jammed dah. Call awak atas sebab
tu, kira kecemasan tak?”
Tidak dapat nak
sembunyikan hati yang berbunga, Nel ketap bibir. Dia berdeham lama dan begitu kasar.
“Itu jangan kata
kecemasan. Itu priority. Boleh bahayakan jantung dan hati awak kalau
awak abaikan,” jawabnya.
Dian tekup
mulut. Menahan tawa.
“Hari ni kerja
petang ke?” Kalau bermadah dengan Nel,
sampai ke esok tak menang. Lelaki ni
terlalu panjang akal. Buat dia tertanya,
Nel belajar sastera Melayu ke dulu?
“Ya. Semalam dah cakap, kan?” Tangan menggantung jean yang kedua.
“Err… boleh saya
pergi kafe?”
“Hai, sejak bila
kena mintak kebenaran saya ni, Cik El?”
Bukan dia nak menyindir, tapi pelik betul. Selama ni okey aje muncul.
Mendengarkan
soalan Nel, Dian dah merah muka. Aduhai…
dia nak cakap lain sebenarnya. Tersalah
soal.
“Maksud saya,
boleh jumpa awak kejap lepas habis kerja.
Sambil saya pergi minum macam biasa…”
Fuh… sempat dia betulkan pernyataan.
Tapi, Nel dah
ketawa. Biarpun kecil tapi tajam menusuk
pendengaran Dian.
“Awak gelak,
Encik Nel…”
“Sajalah. Kelakar.
Tapi, datanglah. Tak ada sebab
saya nak halang. Itu kan tempat umum. Lainlah kalau awak datang semata nak jumpa
saya. Yang tu kena buat appointment
dulu. Risau clash jadual,” usik Nel.
Dian ketap bibir
menahan sengih. Buatnya staff nampak dia
dalam bilik kaca ni sedang tersengih, mesti orang ingat dia gila. Mana dia pernah sengih lebar sangat sejak
kerja dekat pejabat Nik Consultant ni.
“Saya datang nak
minum kopi awak bancuh aje. Lepas tu,
saya baliklah. Kena buat appointment
jugak ke?”
“Itu aje. Tak ada niat lain eh…” Nel capai telefon dan berjalan ke luar. Nak jemur kain.
“Ya, itu aje.”
“Kalau itu aje,
walk-in boleh. Tapi, untuk awak… jadual
saya sentiasa kosong. Macam hati saya
sebelum ni. Kosong aje. Tiba-tiba penuh.” Sekali lagi gelak Nel lepas.
“Hati awak penuh
dengan apa?”
“Perlu ke saya
jawab?”
Talian sepi
seketika. Nel tak bersuara. Hanya menanti Dian meneruskan kata. Ataui boleh jadi soalan bagi membalas
soalannya. Tak nak kalah!
“Saya harap hati
awak tak pecah…”
“Kenapa nak
pecah?”
“Sebab saya
besar…” Dian ketawa.
Nel sengih
sumbing. Terkena pulak dia. Tapi, dia mana boleh bagi Dian menang. Rugilah.
“Tak apa. Sebab awak, hati saya jadi flexible. Mudah lentur.
Kalau kata awak besar, hati saya mengembang. Kalau kata awak mengecil, hati saya mengecut. Sama juga bila awak sedih, hati saya menangis
dan sekarang, hati saya bahagia bila dengar awak ketawa…” balas Nel.
Tawa yang
menyapa pendengarannya seketika tadi, begitu berharga. Seperti tak sangka, wanita yang selama ini
muram dan kelat air wajahnya pandai
ketawa dan tawa itu kedengaran begitu merdu.
Seperti yang
Dian kata… dia dapat rasa ikhlasnya tawa itu.
Kerana dia!
Dian mati kata. Sekujur tubuhnya tak bergerak. Bait bicara Nel telah melumpuhkan sistem
pergerakannya sekarang.
“Awak ada dekat
mana ni, Cik El?” soal Nel
tiba-tiba.
“Err… ofis. Yang awak ni, buat apa pagi ni tak
kerja?” Barulah Dian mampu hela
nafas. Tadi, nafasnya seperti terhenti
buat seketika.
Gila!
Dian senyum dan
pen di tangan dibawa bergerak mengikut tarian yang dia sendiri tak tahu. Cuba melegakan rasa canggung.
“Hey, siapa
cakap tak kerja? Tak kerja dekat tempat
kerja, kerja dekat rumah. Sama aje. Saya tengah jemur kain…”
“Ya ke?” Pen di tangan berhenti menari. Terkejut dengan jawapan Nel.
“Apa pulak tak
betul? Saya tinggal sendiri. Tiada beradik atau berabang. Tiada juga ibu dan ayah tinggal di sini. Berdikari.
Kenapa? Mesti awak ingat saya
hantar dobi, kan?”
Dian ketawa
kecil. “Manalah tahu… kalau dah dok
sorang…” Dia tahu Nel tinggal sendiri
tapi tak tahulah masih ada keluarga atau sebatang kara. Takut nak tanya peribadi orang.
“Eh, rugilah
kalau hantar dobi. Gaji tak cukup. Lagipun, boleh anggap senaman. Nak bagi tough
badan. Nak pergi gym tak mampu. Bersenam
dengan kain ajelah,” ujar Nel perlahan.
Panas hari
ni. Harap panas sampai ke petang. Dia jemur jeans dia bawah mentari ni. Buatnya hujan petang karang, kena basuh lagi
sekali.
Rajinnya la hai,
Nel ni. Dia pun mama yang tolong basuh
kalau hari kerja. Tak pun pembantu rumah. Dia tak suruh tapi mama yang nak buat. Cumanya, dia seperti orang mengantuk disorong
bantallah. Tambah pulak, setiap hari
balik kerja penat sangat. Hari minggu
pun kadang-kadang di pejabat. Nak urus
diri pun tak sempat. Ini mama cerita
suruh jadi isteri.
“Eh, awak
tinggal dekat mana ya, Encik Nel?”
“Kenapa? Nak datang pinang saya ke?”
“Eh, why not kalau awak nak…” balas Dian selamba.
Nel ketawa. “Jangan main-mainkan perasaan anak teruna
orang, Cik El. Saya gantung harapan
dekat pokok kelapa karang…”
“Hey, kenapa
mesti nak gantung dekat pokok kelapa?
Gantung ajelah dekat ampaian.
Jangan lupa sepit nanti terbang dek angin pulak..” Dian tekup mulut melarang tawa terhambur bila
sekali lagi dapat kenakan Nel.
“Oh awak
main-mainkan saya, ya?”
Ketawa Dian
menusuk dalam telinga akhirnya. Nel
senyum sendiri. Kain terakhir siap
dijemur. Apalah yang buat gadis ni
gembira sangat lepas pertemuan mereka semalam?
Tak kan dah berbaik dengan Haikal?
Atau dah berbaik dengan ayahnya?
Kalau berbaik
dengan ayahnya, okeylah. Kalau berbaik
dengan Haikal, masuk angin keluar asaplah nampaknya.
“Balik semalam,
ayah awak okey?” Soalan itu mungkin
peribadi tapi dia tak boleh lepas tangan bila Dian keluar dengan dia
semalam. Sikit sebanyak kalau Dian kena
marah, dia perlu bertanggungjawab.
“Ayah saya ada dinner dengan ayah Haikal. Saya balik tu, mama aje ada dekat
rumah…”
“Jadinya, tak
kena marahlah, ya?”
Dian geleng
walaupun dia tahu Nel tak nampak.
“Oh, kalau awak
nak datang hari ni, datanglah. Saya
mungkin sibuk sebab ada kawan nak datang jugak karang…”
“Kalau gitu,
saya datang malamlah. Awak habis jam
sepuluh, kan?”
“Jangan!” Keras Nel bantah.
Dian kerut
kening. Aik… marah?
“Tak elok selalu
sangat keluar malam . Dengan lelaki
pulak tu. Lagipun, saya risau awak balik
sorang. Lepas tu nak hadap keluarga awak
lagi. Tapi, boleh saya tanya kenapa awak
nak jumpa saya petang ni?” Dia tahu ada
sesuatu yang Dian nak katakan.
Dia dapat
rasa. Kalau setakat nak datang minum,
mesti Dian datang macam tu aje. Ini siap
minta izin segala.
“Mama awak marah
ke awak balik lambat semalam? Keluar
dengan saya?”
“Tak. Tapi, mama ada pesan sesuatu dekat
awak…”
“Apa?” Dada Nel rasa berdebar. Janganlah dia dituduh pengaruhi Dian dengan
perkara tak elok.
“Cik El?” seru Nel bila Dian menyepi.
“Awakkkk,”
panggil Nel lagi.
Dian
senyum. Entah kenapa, dia suka bila Nel
merengek nama dia begitu.
“Tekalah. Awak kan suka teka dan setiap kalinya tepat…”
“Otak saya tepu
tiba-tiba. Jangan cakap awak betul nak
datang pinang saya?” Sempat lagi dia
bergurau.
“Haish… bukanlah. Tapi…”
Dian jeda lama.
“…the
other way round,” tambah dia akhirnya.
Nel tayang gigi
putihnya.
No comments:
Post a Comment